Αριστοτέλης, Ισλάμ και Ευρώπη

Του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΗ

Η Ακαδημία Αθηνών και ο πρόεδρός της, ο ιστορικός Κωνσταντίνος Σβολόπουλος, επιδεικνύουν προσφάτως μια αξιοπρόσεκτη και μάλλον ασυνήθιστη εξωστρέφεια: διοργανώνουν τακτικά σημαντικές ημερίδες με επίκαιρα θέματα.

Παρακολουθήσαμε την τελευταία, με θέμα «Οι πολιτιστικές ρίζες της Ευρώπης», στο εντυπωσιακό μαρμάρινο μέγαρο της Πανεπιστημίου, έργο του Χάνσεν, που θεωρείται ένα από τα ωραιότερα δείγματα του νεοκλασικισμού παγκοσμίως.

Τα ερωτήματα για το πολιτιστικό στάτους της Ευρώπης δεν είναι σημερινά: ποιες είναι οι πνευματικές ρίζες, η ταυτότητα της Ευρώπης; Και ποια είναι η θέση του μεσαιωνικού Ελληνισμού; Τα ερωτήματα δεν είναι σχολαστικά. Αφορούν το σήμερα, καθώς οι μετακινήσεις πληθυσμών θέτουν ζητήματα πολιτιστικών ταυτοτήτων.

Είναι χαρακτηριστικός ο σάλος που ξέσπασε πριν από δύο χρόνια στη Γαλλία από το μπεστ σέλερ του ιστορικού Σιλβέν Γκουγκενέμ «Ο Αριστοτέλης στο Mont Saint Michel» (εκδ. Ολκός 2009). Ο Γκουγκενέμ άσκησε σκληρή κριτική στις πρόσφατες απόψεις ακαδημαϊκών κύκλων στην Ευρώπη -κυρίως από το χώρο της μεταμοντέρνας αναθεωρητικής ιστοριογραφίας- οι οποίοι αμφισβήτησαν την επίδραση της κλασικής Ελλάδας στο δυτικό πολιτισμό, υποστηρίζοντας πως οι Δυτικοί γνώρισαν τον Αριστοτέλη από τις αραβικές μεταφράσεις. Και κατηγόρησαν τον Γκουγκενέμ ότι επιχειρεί να υποτιμήσει την προσφορά των Αράβων στο δυτικό πολιτισμό!

Ο Γάλλος καθηγητής, μέσα σε ένα κλίμα ισλαμοφοβίας, έχασε....

Πολυπολιτισμικότητα

Της Μαρίας Τσοσκούνογλου

Άρδην, τεύχος 20

Η πολυπολιτισμικότητα είναι μια λέξη της μόδας. Την ακούμε σε ομιλίες πολιτικών, τη διαβάζουμε σε άρθρα στον Τύπο, ακόμα και φεστιβάλ γίνονται εν ονόματί της.

Επίσης, είναι μια λέξη που αγαπούν οι «αριστεροί» και μισούν οι «δεξιοί». Οι μεν πρώτοι τη χρησιμοποιούν για να εκφράσουν απόψεις του τύπου «η ποικιλότητα είναι η δύναμή μας», και να απαιτήσουν «το δικαίωμα στη διαφορά». Οι δεύτεροι συνοψίζουν σε αυτή τη λέξη-μπαμπούλα την απειλή του «ξένου» ή του διαφορετικού/άλλου στη ζωή τους.
Το ζήτημα είναι ότι, σε όλο τον κόσμο, η πολυπολιτισμικότητα βάλλεται από παντού, κυρίως από αυτούς που κάποτε πίστευαν χωρίς όρους σε αυτή.
Στη Βρετανία, χώρα-υπόδειγμα για τον υψηλό βαθμό εθνοτικής ποικιλότητας μέχρι τον Ιούλιο του 2005, που συνέβησαν οι βομβιστικές τρομοκρατικές επιθέσεις στο κέντρο του Λονδίνου, μόνο κάποιοι συντηρητικοί δεν έβλεπαν με καλό μάτι την «ανοιχτή κοινωνία του “Λοντονιστάν”» (όπως αποκαλούν το Λονδίνο, λόγω της μεγάλης μουσουλμανικής κοινότητας εκεί). Σήμερα, δύο χρόνια μετά, και αφού αποκαλύφθηκε ότι οι δράστες δεν ήρθαν «απ’ έξω» αλλά επρόκειτο για μουσουλμάνους, που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Αγγλία, η κατάσταση έχει αλλάξει ριζικά. Οι φωνές που ανησυχούν για την πολυπολιτισμική Βρετανία είναι πλέον πολλές και όλων των αποχρώσεων.
Έτσι, η εφημερίδα Daily Mail διακηρύσσει ότι το....

Μέρκελ: Το πολυπολιτισμικό μοντέλο στη Γερμανία «απέτυχε πλήρως»

Η καγκελάριος της Γερμανίας Άγκελα Μέρκελ δήλωσε σήμερα ότι το μοντέλο μιας πολυπολιτισμικής Γερμανίας, όπου φέρονται να συμβιώνουν αρμονικά διάφοροι πολιτισμοί «απέτυχε εντελώς», ενώ η συζήτηση για την κοινωνική ένταξη των μεταναστών έχει ανάψει στη Γερμανία.

Ωστόσο η Γερμανία χρειάζεται μετανάστες με εξειδικευμένη επαγγελματική κατάρτιση, καθώς δεν διαθέτει επαρκές εξειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό, τόνισε η Μέρκελ.

Το «πολυπολιτισμικό» δόγμα, σύμφωνα με το οποίο: «Ζούμε ο ένας δίπλα στον άλλον και είμαστε ικανοποιημένοι», απέτυχε, είπε η καγκελάριος. «Αυτή η προσέγγιση απέτυχε πλήρως», τόνισε η Μέρκελ σε συγκέντρωση της νεολαίας του συντηρητικού κόμματός της, της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης (CDU) στο Πότσνταμ, κοντά στο Βερολίνο.
Με τα σχόλιά της, η Άνγκελα Μέρκελ συντάχθηκε ουσιαστικά με το πιο συντηρητικό στρατόπεδο μέσα στους Χριστιανοδημοκράτες για την αναμόρφωση της πολιτικής ένταξης μεταναστών. Κυριότερος «εκπρόσωπος» αυτού του ρεύματος θεωρείται ο πρόεδρος του CSU (αδελφό κόμμα του CDU της Μέρκελ στη Βαυαρία) Χορστ Ζίχοφερ, που παρουσίασε μάλιστα σχέδιο «επτά σημείων» για το μέλλον των μεταναστών στη Γερμανία

Στα επτά σημεία του Ζίχοφερ επισημαίνεται ότι η Γερμανία έχει και πρέπει να διατηρήσει την κουλτούρα της, που βασίζεται σε «ιουδαϊκοχριστιανικές ρίζες και είναι σημαδεμένη από το Χριστιανισμό, τον Ανθρωπισμό και το Διαφωτισμό». 

Χαρακτηριστικά είχε δηλώσει ενώπιον του ίδιου κοινού:...

Η ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ

OI ΠΟΜΑΚΟΙ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Ανατρέχοντας στη νεότερη (μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο) πολιτική ιστορία των Πομάκων στον ελληνικό χώρο, θα μπορούσαμε να τη διαιρέσουμε σε δύο μεγάλες περιόδους, την πριν και την μετά το 1997. Τη χρονιά αυτή ιδρύεται με έδρα την Κομοτηνή το Κέντρο Πομακικών Ερευνών (ΚΠΕ), το πρώτο νομικό πρόσωπο, ο πρώτος επίσημα αναγνωρισμένος πομακικός θεσμός του ελληνικού κράτους από την απελευθέρωση της Θράκης το 1920 και μετά. Υπήρξε μια επαναστατική εξέλιξη που σηματοδότησε την απαρχή μιας νέας πορείας συνειδητοποίησης του ιστορικού παρελθόντος και διεκδίκησης ενός νέου ρόλου μέσα στην θρακική και ευρύτερα την ελληνική και την ευρωπαϊκή πραγματικότητα.

Η ίδρυσή του ήταν το προϊόν μιας μακράς περιόδου προβληματισμού και ιδεολογικών αναζητήσεων που είχε αναπτυχθεί σε κύκλους νέων κυρίως Πομάκων της Κομοτηνής και της Ξάνθης. Η ιδιαίτερη πολιτισμική τους ταυτότητα, το χαμηλό βιοτικό επίπεδο σε συνδυασμό με τις πρακτικές περιθωριοποίησης που εκπορεύονταν από όλες τις κατευθύνσεις καλλιέργησαν το πρόσφορο έδαφος πάνω στο οποίο αναπτύχθηκε αυτό που θα μπορούσε να ονομασθεί «πομακικό κίνημα».

Οι ιδεολογικοί άξονες του κινήματος είχαν διατυπωθεί τόσο στο καταστατικό του όσο και στα κείμενα που είδαν το φως της δημοσιότητας αμέσως μετά την ίδρυση του ΚΠΕ. Ως κίνηση, πρωτίστως σκόπευε να κρατήσει το Πομακικό έξω από τα πλαίσια της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης με όποιο τρόπο και σε όποιο επίπεδο αυτή εκδηλωνόταν στη Θράκη.

Μέχρι το 1997 για την ελληνική πλευρά το Πομακικό ήταν.... 

Εθνομηδενισμός, Ξενοκεντρισμός, Μεταμοντέρνος πολυπολιτισμός.

Στις δεκαετίες του '80 και του '90 συντελέστηκε μία ακόμη μεταστροφή στον πανεπιστημιακό κόσμο και εμφανίστηκε μία εντελώς διαφορετική πρόκληση για τον Ελληνισμό με τη μορφή της πολυπολιτισμικότητας. Γενικά, οι υποστηρικτές της πολυπολιτισμικότητας ανήκουν σε ένα από δύο στρατόπεδα. Μερικοί πιστεύουν πως όλοι οι πολιτισμοί είναι ίσοι —ο Ελληνικός δεν είναι ούτε καλύτερος ούτε χειρότερος από οποιονδήποτε άλλο. Άλλοι, πιο πεισματάρηδες, είναι πεπεισμένοι ότι όλοι οι πολιτισμοί είναι ίσοι εκτός από το Ελληνικό, που είναι ιδιαίτερα ιμπεριαλιστικός, ηγεμονιστικός, εθνικιστικός, σεξιστικός και πατριαρχικός και κατά συνέπεια πρέπει να μελετάται μόνο ως παράδειγμα του τι πάει στραβά στο σύγχρονο κόσμο. Και στις δύο περιπτώσεις οι Έλληνες χάνουν: αν είναι το ίδιο με τους Τούρκους, Πακιστανούς ή τους Αλβανούς, γιατί να μελετάμε Ελληνικά αντί για Αγγλικά, Αλβανικά ή Τουρκικά; Αν είναι χειρότεροι, γιατί να τους μελετάμε, γενικώς;

Η αφηρημένη ιδέα της «ελληνικότητας» και το επιχείρημα ότι αυτό το μοναδικό όραμα ενός σχετικά μικρού πληθυσμού επηρέασε όλο το σύγχρονο ευρωπαϊκό πολιτισμό, αμφισβητεί άμεσα το πιο πρόσφατο ανθρωπολογικό δόγμα. Μια τέτοια προσέγγιση κάνει κάποιον να κερδίσει πολύ γρήγορα το ατυχές παρώνυμο του «πολιτιστικού αποικιοκράτη» που προσπαθεί να «παραχωρήσει προνόμια» και να «ηρωοποιήσει» την τέχνη και τη γραμματεία ενός συγκεκριμένου αρχαίου πολιτισμού μιας συγκεκριμένης εποχής. Οι πλέον πολιτικοποιημένοι από αυτους κοινωνικούς πολυπολιτισμικούς επιστήμονες επιμένουν μάλιστα ότι ο όρος «ελληνισμός», ως συνολικός πολιτισμικός όρος, δεν έχει θέση στα πανεπιστήμια- πολλοί προτιμούν τον όρο ....

Τι κρύβεται πίσω από τον «νέο» (ή συνταγματικό) πατριωτισμό;

Του Γιάννη Κολοβού

18-4-2010

Αντίβαρο

Η αλλαγή του τρόπου κτήσεως της ελληνικής ιθαγένειας, όπως αυτή περιγράφεται στο σχετικό σχέδιο νόμου που με περισσή σπουδή έφερε προς ψήφιση η κυβέρνηση, οδηγεί αναπόφευκτα και στην μεταβολή του ουσιαστικού περιεχομένου της έννοιας «Έλλην». Με βάση την μέχρι τώρα ισχύουσα νομοθεσία η έννοια του Έλληνα εμπεριέχει εν πολλοίς μία κοινότητα καταγωγής και κοινών πολιτισμικών συνιστωσών. Με την υιοθέτηση και του δικαίου του εδάφους η έννοια του «Έλληνα» συνδέεται κυρίως με την έννοια της επικράτειας του Ελληνικού κράτους και τον «συνταγματικό πατριωτισμό», χωρίς κάποιο άλλο κοινό συνδετικό στοιχείο. Μία τέτοια αλλαγή ουσίας θα έχει σημαντικές συνέπειες όχι μόνο στην εθνική ταυτότητα των Ελλήνων αλλά και στην ίδια την κοινωνική συνοχή της χώρας.

Χαρακτηριστικό δείγμα της σχετικής επιχειρηματολογίας που αναπτύσσεται από την κοσμοπολίτικη αριστερά (αλλά και από την φιλελεύθερη κεντροδεξιά) αποτελούν τα γραφόμενα από τον καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου Γιάννη Βούλγαρη ο οποίος είχε προτείνει την επανεξέταση της νομοθεσίας για την απόκτηση ιθαγένειας και την διεύρυνση των πολιτικών δικαιωμάτων προς τους εγκατεστημένους μετανάστες με το εξής σκεπτικό: «Ποιούς, όμως, θεωρούμε «έλληνες πολίτες»; Και είναι αρκετό πλέον στην εποχή της παγκοσμιοποίησης τα δικαιώματα να θεμελιώνονται μόνο υπό το πρίσμα της εθνικής φιλελεύθερης – δημοκρατίας;…Η αντιμετώπιση των δικαιωμάτων μέσα από το πρίσμα της εθνοτικής ομοιογένειας οδηγεί στην παραβίαση των δικαιωμάτων των εγχώριων εθνικών και θρησκευτικών μειοψηφιών, των μεταναστών και των ξένων…Στην εποχή της...... 

Ελληνικό Έθνος ή Πολυπολιτισμός;

Ομιλία του Κωνσταντίνου Ρωμανού  στην Ημερίδα «Ιων Δραγούμης και Ελληνισμός», Παλαιά Βουλή, 24-9-08)

Κυρίες και Κύριοι, 

Σήμερα βιώνουμε στην Ελλάδα μια μοναδική για τα ευρωπαϊκά δεδομένα ενορχηστρωμένη επίθεση κατά του έθνους, τόσο σε θεωρητικό όσο σε πολιτικό επίπεδο.

Από τους κουκουλοφόρους και λοιπούς οπαδούς της τηλεκατευθυνόμενης  αναρχίας (συμπεριλαμβανομένων μεγάλου αριθμού δήθεν οικολογικών ομάδων από τις οποίες δεν θα περίμενε κανείς να έχουν άποψη επί του θέματος) έως το κόμμα του Συνασπισμού, τον αρχηγό και στελέχη του ΠΑΣΟΚ, στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, του κυβερνώντος κόμματος ,αλλά και από μεγάλο αριθμό μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας ακούμε τα τελευταία χρόνια όσα επιχειρήματα της σύγχρονης αγγλοσαξονικής βιβλιογραφίας  μεταπρατικά εισήλθαν στον ελληνικό χώρο, (αλλά και της παλαιότερης διεθνιστικής φιλολογίας του αριστερού χώρου κατά τον 19^ο και αρχές του 20^ου αιώνα) για να πλήξουν την ιδέα του έθνους. Σημειωτέον ότι η εκστρατεία αυτή απεχθάνεται τον επιστημονικό διάλογο και έχει καθαρά δημαγωγικό –συνθηματολογικό χαρακτήρα σταυροφορίας από θέσεως ισχύος. Αυτή η στάση είναι γνωστή από  την πολιτική – στη χειρότερή της εκδοχή – αλλά ανάξια του επιστημονικού προσωπικού της χώρας.

 Εν τούτοις με την απόλυτη συνεργία των..... 

Μύθοι και ήθη της πολυπολιτισμικότητας

Με τη συνέντευξή της στην Κυριακάτικη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ της 30.5.2010 η κ. Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Το Βυζάντιο, είπε, ήταν μεν πολυεθνικό, αλλά μονοπολιτισμικό, είχε μόνο τον ελληνικό πολιτισμό. Έτσι η διαπρεπής βυζαντινολόγος μάς έδωσε και το μυστικό της επιβιώσεως ενός κράτους επί 1100 χρόνια. Τα μονοπολιτισμικά κράτη έχουν μέλλον, τα πολυπολιτισμικά διαλύονται είτε ειρηνικά είτε με τη βία των όπλων. Θυμηθείτε την περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας, παρατηρήστε τα διαλυτικά φαινόμενα στα Σκόπια (μουσουλμάνοι Αλβανοί κατά Χριστιανών Σλάβων), ακόμη και στο Βέλγιο (οι Ολλανδόφωνοι Φλαμανδοί θέλουν να αποσχισθούν από τους γαλλόφωνους Βαλλόνους). Μπορεί μία κοινωνία σήμερα να αντέξει ένα συγκεκριμένο –όχι απεριόριστο- αριθμό μεταναστών από άλλες χώρες, αλλά πρέπει να τους ενσωματώνει σε ένα και μοναδικό πολιτιστικό πρότυπο. Ο μονοπολιτισμός σώζει τις κοινωνίες, διατηρεί τις ισορροπίες και απομακρύνει τη διάσπαση και την γκετοποίηση.

Στην Ελλάδα, δυστυχώς, δεν διδασκόμαστε από την Ιστορία. Αντί να θαυμάζουμε το μονοπολιτισμικό Βυζάντιο (Ρωμανία) έχουμε διδαχθεί από ξενόφερτες προπαγάνδες και από θορυβώδεις μειοψηφίες να υμνούμε την πολυπολιτισμικότητα. Κάποιοι θέλουν να μεταφέρουν άκριτα στη χώρα μας πρότυπα κοινωνιών που δεν έχουν καμμία σχέση με την ιστορία μας, την ψυχοσύνθεσή μας, τις κοινωνικές ανάγκες μας. Το πολυπολιτισμικό πρότυπο δοκιμάσθηκε στις ΗΠΑ που είναι εξ ολοκλήρου χώρα μεταναστών. Στην Ευρώπη οι σοβαρές χώρες καταπολεμούν την πολυπολιτισμικότητα και μιλούν για ένα και μοναδικό πολιτιστικό πρότυπο που οφείλουν όλοι να ακολουθούν. Απόρροια της πολυπολιτισμικής ψυχώσεως στην Ελλάδα είναι και η αδράνεια των ελληνικών αρχών κατά τα τελευταία είκοσι χρόνια έναντι του προβλήματος της λαθρομετανάστευσης. Όποιος..... 

Η χαμένη τιμή των Ελλήνων

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "ΤΟ ΠΑΡΟΝ" Κυριακή 6 Ιουνίου 2010)
Γράφει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αιγαίου Κωνσταντίνος Ρωμανός

Ο Σημίτης έδωσε και πάλι τη βασική φόρμουλα για την ανθρωπολογική μετάλλαξη των Ελλήνων όταν είπε ότι το κύριο εμπόδιο στην ανάπτυξη ήταν η ιδιαιτερότητα των Ελλήνων. Να παρατηρήσουμε εδώ ότι δεν αναζήτησε την αιτία της "κακοδαιμονίας" μας σε κάποιο επιμέρους συστατικό στοιχείο της ελληνικής ταυτότητας (π.χ την Ορθοδοξία ή τον κοραϊσμό ή τον ραγιαδισμό, τον ατομικισμό κ.λ.π) το οποίο εξοβελίζοντας θα μπορούσαμε να ελπίσουμε σ΄ένα πιο θετικό μέλλον.

Όχι, ολάκερη η ιδιαιτερότητα των Ελλήνων, δηλαδή ότι συνιστά την ελληνικότητα αυτήν καθαυτήν μπήκε στο στόχαστρο του "εκσυγχρονιστικού" λόγου. Το στοίχημα ήταν οι έλληνες να πάψουν να είναι Έλληνες προκειμένου να... προοδεύσουν. Η πρόοδος, η ανάπτυξη, ο εκσυγχρονισμός ήταν ο προβαλλόμενος στόχος. Η ανθρωπολογική μετάλλαξη των Ελλήνων, το μέσον για την επίτευξη του στόχου αυτού.

Από την αρχή της διακυβέρνησης Σημίτη ως σήμερα η αποελληνοποίηση της Ελλάδος έγινε στην αρχή ψιθυριστά, αργότερα φωναχτά, αλλά πάντα με συνέπεια και αμείωτη ένταση. Το μεσοδιάστημα της κυβέρνησης των συντηρητικών δεν άλλαξε τίποτα στη ροή αυτή των πραγμάτων.Μάλιστα συνέτεινε, μπορεί να πεί κανείς, στην απρόσκοπτη λειτουργία του σχεδιασμού αποδόμησης του έθνους με το να ...

Ο σύγχρονος συρμός του multi - culturalism

Του Χρύσανθου Λαζαρίδη

Γεν. Γραμματέα του ΔΣ του Δικτύου 21

Τελευταία, μια νέα μόδα έχει επικρατήσει στους κύκλους του πολιτικού μας κατεστημένου: Το λεγόμενο «πολυ-πολιτισμικό» μοντέλο – multi-culturalism όπως λένε και οι αγγλομαθείς (και αμερικανοτραφείς, κατά τον κ. Πάγκαλο), φωστήρες του υπουργείου μας των Εξωτερικών.

Στο όνομα του «πολυ-πολιτισμού», λοιπόν, γίνονται προσπάθειες «ξαναγραψίματος» της Ιστορίας μας, αλλαγής των διδαχτικών βιβλίων, αναδιατύπωσης των πολιτιστικών σχέσεών με τους εταίρους μας κλπ.

Όλα αυτά θα ήταν πολύ ενδιαφέροντα, αν δεν απέπνεαν μια κραυγαλέα άγνοια για το τι σημαίνει το «πολυ-πολιτισμικό μοντέλο», τι αφορά, που και πως εφαρμόστηκε, τι προσφέρει και που αντενδείκνυται.

Πολυεθνικές Αυτοκρατορίες και μεταναστευτικές Δημοκρατίες

Το λεγόμενο «πολυ-πολιτισμικό μοντέλο», ξεκίνησε από τις σύγχρονες μεταναστευτικές κοινωνίες όπου υπήρχε το πρόβλημα συγχώνευσης ετερογενών πληθυσμών με ποικίλες πολιτιστικές ταυτότητες και τόπους καταγωγής, ώστε να αποτελέσουν ένα συμπαγές σύνολο, ικανό να «συνοικήσει» μέσα σε ένα κράτος, υπό συνθήκες δημοκρατίας.

Παλαιότερα, υπήρξαν πολυεθνικές Αυτοκρατορίες, όπου......

Τα όρια και η υπέρβαση της πολυπολιτισμικότητας

Η πολυπολιτισμικότητα (multiculturalism) αρχικά ως ιδεολογική τάση και κατόπιν ως κοινωνικό φαινόμενο εμφανίστηκε για πρώτη φορά κατά την δεκαετία του 1980 στις Ηνωμένες Πολιτείες και έκτοτε διαδόθηκε δυναμικά, ιδίως κατά την δεκαετία της ιδεολογικής κυριαρχίας της έννοιας της πολιτικής ορθότητας (political correctedness), αυτής των ετών 1990-2000, και στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών κοινωνιών, επηρεάζοντας σε καταλυτικό βαθμό την οπτική των κυρίαρχων πολιτικών και πνευματικών ελίτ, καθώς και των υπολοίπων ηγητόρων και διαμορφωτών της κοινής γνώμης.

3.1.2 Τα όρια της πολυπολιτισμικότητας

Τα όρια και οι αρνητικές εν γένει συνέπειες της πολυπολιτισμικής διάρθρωσης ενός κοινωνικού συνόλου έχουν επισημανθεί και αναδειχθεί από μία σειρά εμπεριστατωμένων μελετών και ερευνών, οι οποίες θα παρουσιαστούν αναλυτικά κατωτέρω.

Η εξέταση των αρνητικών συνεπειών του ιδεολογήματος της πολυπολιτισμικότητας θα αρχίσει με την πλέον πρόσφατη αξιόλογη συμβολή στο πεδίο αυτό, μία αναλυτική στατιστική κοινωνιολογική έρευνα, η οποία διεξήχθη στις Ηνωμένες Πολιτείες από το πλέον έγκριτο πανεπιστήμιο σε παγκόσμιο επίπεδο, το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Πρόκειται για την βαρυσήμαντη Μελέτη του Καθηγητή Πούτναμ, ο οποίος το 2007 δημοσίευσε μία πολυετή και διεξοδική έρευνα για το θέμα.

Ο Ρόμπερτ Ντ. Πούτναμ (Robert David Putnam, γεν. 1941) είναι.....

Η υψηλή πολυπολιτισμικότητα βλάπτει την κοινωνική συνοχή

Προβληματίζουν συμπεράσματα έρευνας σε 30.000 Αμερικανούς

The International Herald Tribune

Είναι πολύ της μόδας πλέον να μιλούμε για την πολυπολιτισμικότητα, για τη συνύπαρξη διαφορετικών φυλών και εθνοτήτων ως δύναμη των πολιτών. Από τα φεστιβάλ με θέμα την πολυπολιτισμικότητα, μέχρι τις ομιλίες των πολιτικών, το μήνυμα είναι το ίδιο: οι διαφορές μας είναι η δύναμή μας.

Σύμφωνα όμως με μια μεγάλη πρόσφατη έρευνα, η οποία βασίστηκε σε συνεντεύξεις με 30.000 ανθρώπους ανά την Αμερική, ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Ο πολιτικός επιστήμονας του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, Ρόμπερτ Πάτναμ, ο οποίος πραγματοποίησε την έρευνα, διαπίστωσε ότι όσο μεγαλύτερος ο βαθμός της πολυπολιτισμικότητας σε μια κοινότητα, τόσο λιγότερα είναι τα μέλη της που ψηφίζουν, που προσφέρουν εθελοντική εργασία, που δινουν χρήματα γα φιλανθρωπίες και προγράμματα της κοινότητάς τους.

Μετανάστευση

Η έρευνα βλέπει το φως της δημοσιότητας σε μια περίοδο που το μέλλον της Αμερικής ως χωνευτήρι βρίσκεται στο επίκεντρο ενός έντονου, δημόσιου πολιτικού διαλόγου. Τα συμπεράσματα της έρευνας χρησιμοποιούν ήδη ορισμένοι συντηρητικοί, προκειμένου να αποδείξουν τις βλαβερές συνέπειες που έχει η μαζική μετανάστευση στον κοινωνικό ιστό του αμερικνικού έθνους. Δεδομένου όμως ότι όπως δείχνουν τα δημογραφικά στοιχεία, ο βαθμός της πολυπολιτισμικότητας θα αυξάνεται όλο και περισσότερο στις ΗΠΑ, το πραγματικό ερώτημα που τίθεται είναι πώς θα διαχειριστούμε τις δύσκολες κοινωνικές αλλαγές τις οποίες διαβλέπει ο Πάτναμ.

Σύμφωνα με τα συμπεράσματα της έρευνας, η πολυπολιτισμικότητα μας προκαλεί αμηχανία. Η αμηχανία όμως δεν είναι πάντα κάτι αρνητικό. Αυτή ακριβώς η αμηχανία, εξηγεί, για παράδειγμα, γιατί......

Oι πολυπολιτισμικές εμμονές του Γ. Παπανδρέου και το νομοσχέδιο για τους μετανάστες

Γράφει ο Κωνσταντής Ο.
enkripto.com
Είχαμε εγκαίρως επισημάνει (λινκ) από αυτό εδώ το βήμα, την κρυφή ατζέντα του Γ. Παπανδρέου για τους μετανάστες. Λίγο πριν τις εκλογές είχαμε και πάλι προειδοποιήσει (λινκ) ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, πιστός στις ιδεολογικές του εμμονές κατά του «μονοεθνικού κράτους» (λινκ) και υπέρ της «πολυπολιτισμικότητας» (λινκ), είχε ως άμεση προτεραιότητα τη μετατροπή του ελληνικού εθνικού κράτους σε «πολυπολιτισμική» κοινωνία. Και δυστυχώς επιβεβαιωθήκαμε: δυόμιση μήνες μετά τις εκλογές, και ωσάν να μην είχε η Ελλάδα πιο επείγοντα προβλήματα να λύσει, ο Γ. Παπανδρέου έσπευσε εν μέσω Χριστουγέννων να καταθέσει ένα νομοσχέδιο, με το οποίο προβλέπεται να αποκτούν την ελληνική ιθαγένεια:

-Όσοι μετανάστες δεύτερης γενιάς (παιδιά μεταναστών) γεννήθηκαν στην Ελλάδα από γονέα με τουλάχιστον πέντε χρόνια νόμιμης παραμονής,

- Όσοι μετανάστες δεύτερης γενιάς (παιδιά) παρακολούθησαν ελληνικό σχολείο στις τρεις πρώτες τάξεις του δημοτικού (!!!), ή έξι χρόνια συνολικά, ακόμη κι αν δε γεννήθηκαν από γονέα με πενταετή νόμιμη παραμονή.

- Οποιοδήποτε άλλο παιδί γεννιέται στην Ελλάδα και είναι άγνωστης ιθαγένειας ή οι γονείς του δηλώσουν (με απλή υπεύθυνη δήλωση) ότι δεν αποκτά άλλη ιθαγένεια (!!!)
- Όσοι ενήλικες μετανάστες έχουν πενταετή νόμιμη παραμονή στην Ελλάδα, μέσω της διαδικασίας πολιτογράφησης που απλουστεύεται (παλιά προέβλεπε δεκαετή παραμονή και περισσότερες προϋποθέσεις).

Οι ρυθμίσεις αυτές, παρ’ ότι διαφημίζονται ως προσπάθεια «ενσωμάτωσης» των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία, στην πραγματικότητα επιδιώκουν το αντίθετο: όχι την.......

Η συνωμοσία επιβολής της πολυπολιτισμικότητας αποκαλύπτεται...

Γράφει ο Γιάννης Κολοβός*

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΡΕΣΑΛΤΟ[Τεύχος 46 - Ιανουάριος 2010]

Άκρως αποκαλυπτικό ήταν το άρθρο του Andrew Neather στην London Evening Standard (23/10/2009), στο οποίο παραδεχόταν ότι η απόφαση για την χαλάρωση των συνοριακών ελέγχων στην Βρετανία και για την αλματώδη αύξηση της εισροής μεταναστών ήταν εσκεμμένη προκειμένου να γίνει η χώρα...πολυπολιτισμική! Ο Neather δεν είναι τυχαίος: στις αρχές του 2000 υπήρξε λογογράφος του Βρετανού πρωθυπουργού Tony Blair και των υπουργών Εσωτερικών Jack Straw και David Blunkett.

Στο άρθρο αυτό έκανε λόγο για «σκόπιμη πολιτική των υπουργών από τα τέλη του 2000 μέχρι τουλάχιστον τον περσινό Φεβρουάριο...να ανοίξει η Βρετανία στην μαζική μετανάστευση». Επιπλέον παραδέχθηκε: «Εγώ έγραψα τον λόγο-ορόσημο που έβγαλε η τότε υπουργός μετανάστευσης Barbara Roche τον Σεπτέμβριο του 2000, στον οποίον ζητούσε την χαλάρωση των ελέγχων. Σηματοδότησε μία σημαντική αλλαγή από την πολιτική προηγούμενων κυβερνήσεων».

Ο λόγος αυτός βασίσθηκε εν πολλοίς σε μία μελέτη για το θέμα της μετανάστευσης την οποία συνέταξε η......

Δυστυχώς ζούμε πλέον σε πολυπολιτισμική κατοχή.

Μετά την αναμενόμενη ψήφιση του εθνοκτόνου νομοσχεδίου για την ιθαγένεια και την ψευδο-ελληνοποίηση 1.000.000 αλλοδαπών για ψηφοθηρικούς και μόνο λόγους (όπως αποκάλυψε ο Πρόεδρος της Ένωσης Μεταναστών  Κος Κολομπανί), η παρούσα κυβέρνηση των μεταμοντέρνων πολυπολιτισμικών συνεχίζει την εθνομηδενιστική πολιτική της με αυτό που ξεκίνησε από την αρχή: με την απελληνοποίηση μέσω της διδασκαλίας της μητρικής γλώσσας των  καινούργιων μειονοτήτων όπως αναφέρουν. Για την ακρίβεια, το πραξικόπημα στην ελληνική εκπαίδευση συνίσταται στην εγκατάλειψη του ισχύοντος συνταγματικού - παιδαγωγικού πλαισίου, που προσβλέπει στη μεταβίβαση της εθνοπολιτισμικής κληρονομιάς και στη διαμόρφωση ελληνικής εθνικής ταυτότητας, χάριν ενός νέου πολιτικού παιδαγωγικού μοντέλου που στρέφει την «κριτική σκέψη» (στη μεταμοντέρνα της εκδοχή) κατά των «μύθων» του εθνικού αφηγήματος (αποδόμηση), ενώ παράλληλα οικοδομεί τον δικό του ανυπόστατο «κοσμοπολίτικο», «διεθνιστικό», «πολυπολιτισμικό» μύθο.
Έτσι λοιπόν η υπουργός Α-Παιδείας κ. Αννα Διαμαντοπούλου μιλώντας χθες στο διεθνές συνέδριο για τη Μετανάστευση, της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής της Ελλάδας υποστήριξε....... 

Ο Αντώνης Σαμαράς και η Αλέκα Παπαρήγα για την Πολυπολιτισμικότητα

Τα παρακάτω είναι αποσπάσματα από τις ομιλίες των δύο πολιτικών αρχηγών που έλαβαν χώρα την 9-2-2010 στην Βουλή  και στην προ ημερησίας διάταξης Κοινοβουλευτική Συζήτηση με θέμα  την Ιθαγένεια και τη Μεταναστευτική Πολιτική .Και τα δύο αποσπάσματα αφορούν την Πολυπολιτισμικότητα και τις απόψεις για αυτήν των δύο πολιτικών αρχηγών.

Αντώνης Σαμαράς:

Υπάρχει, όμως, και η αρνητική εμπειρία της Ευρώπης. Υποστηρίζει η κυβέρνηση ότι αν δώσουμε ιθαγένεια στα παιδιά θα τα ενσωματώσουμε πιο εύκολα. Αυτή η άποψη κυριάρχησε, πράγματι, σε κάποιες χώρες με μεγάλη αποικιακή παράδοση για κάποια χρόνια. 

Όπως, όμως, έδειξαν τα δραματικά γεγονότα στο Λονδίνο και στα προάστια των γαλλικών πόλεων, το 2005, δεν αρκεί η εύκολη ή αυτόματη χορήγηση ιθαγένειας για να ενταχθούν τα παιδιά των μεταναστών. Χρειάζεται και η ψυχολογική ενσωμάτωσή τους, σταδιακά και ομαλά. Πράγμα που προφανώς δεν είχε συμβεί στις χώρες αυτές. Κι αυτό πλήρωσαν οι κοινωνίες τους…

Η πολυπολιτισμικότητα είναι το απαρτχάϊντ του 21ου αιώνα

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη, Δικηγόρου

 Με το που μπήκα στο ταξί τον έκοψα τον Αρμπέν, ό,τι είναι βόρειος ξάδερφος. «Από που είσαι αρχηγέ», τον ρώτησα. Απ’ το Φίερι, μου λέει. Είχα «διαπρεπείς» πελάτες από κει, μπουκαδόρους, κλεφτρόνια, μικροεισαγωγείς «μαύρου» και κάτι ληστές παλαιάς κοπής. Κλασσικά πράγματα, κουκούλα, πιστόλι και ντου στο σούπερ μάρκετ. «Ε, έχει μερικά ζωηρά παιδιά η περιοχή μας αλλά είναι μεγάλο μέρος, δεν είναι όλοι έτσι», είπε ο φίλος μας. Δίκιο έχει. Πιάσαμε τη κουβέντα και του είπα, «εσείς μάθατε γρήγορα τα ελληνικά, τακτοποιηθήκατε, αν αφομοιωθείτε μπορείτε να ζήσετε καλά εδώ». «Μπάααα», μου λέει απαξιωτικά, «σιγά μην μείνω». Γιατί, λέω. «Έχετε γεμίσει λαθρομετανάστες», μου λέει και με άφησε κάγκελο. «Παλιά έβρισκες ότι δουλειά ήθελες, τώρα ψάχνεις με το ντουφέκι, κι όλοι αυτοί που ‘ρθαν σκοτώσανε τα μεροκάματα. Άσε και τη βρωμιά». Άκου, φίλε μου…..

Ο αλβανός από το Φίερι, δεν φοβάται να πει με τ’ όνομα του το πρόβλημα. Ξέρετε γιατί; Γιατί η κρίση, εκτός από τους απρόσεκτους γιάπηδες που παρανοίχτηκαν με λίζινγκ, γκόμενες, κάμπριο κι εξοχικά, χτυπάει πρώτα τους από κάτω. Κι οι πεινασμένοι, κυρίως μουσουλμάνοι, που έρχονται κοπαδιαστά, μαδημένοι από τ’ αδέλφιά τους, τους Τούρκους, δεν θα πάρουν τις δουλειές των γιατρών, των διευθυντάδων ή τα έργα της εταιρείας του Τσίπρα, ως εργολάβοι. Θα πάρουν τις ήδη κακοπληρωμένες κι ανασφάλιστες δουλειές που κάνουν άλλοι κακομοίρηδες, απλώς θα τις πληρωθούν ακόμη χειρότερα και τ’ αφεντικά θα τους προτιμήσουν. Το ‘λεγα και το λέω: όποιος είναι υπέρ της ελεύθερης μετανάστευσης είναι υπέρ της μαύρης εργασίας κι άμισθος (;) ατζέντης δούλων των αφεντικών.

Ο Γιώργος είναι πολυπολιτισμικός κι αυτά που λέει μην τα τρως. Ναι ο Γιώργος πιστεύει στ’ αλήθεια στην………

René Cuperus- Οι παγίδες της πολυπολιτισμικότητας

Η μεγαλύτερη πρόκληση για την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία είναι ο λαϊκισμός, είτε αν προέρχεται από την δεξιά, την ακροδεξιά, ή ακόμα και από την αριστερά. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία πρέπει να είναι σκληρή με τον λαϊκισμό αλλά και σκληρή με τα αίτιά του. Η πρόσφατη περιπέτεια της Ολλανδίας αποτελεί μια ισχυρή ένδειξη για το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε για την αντιμετώπιση του λαϊκισμού: είναι η εγκατάλειψη της έννοιας της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Η επιλογή είναι σκληρή, αλλά νομίζω ότι η έννοια της πολυπολιτισμικότητας έχει και συνεχίζει να προκαλεί πολλά δεινά και σύγχυση, τόσο στους μετανάστες όσο και στους πολίτες των χωρών υποδοχής

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία είναι η κατάρρευση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, η διάσπασή τους στο επίπεδο των ψηφοφόρων υπό την επίθεση του λαϊκισμού.

Αυτό που διακυβεύεται είναι ο κατακερματισμός του σοσιαλδημοκρατικού εκλογικού σώματος σε δυο στρατόπεδα: ένα σχίσμα μεταξύ κοινωνικών/φιλελεύθερων ακαδημαϊκών επαγγελματιών και παραδοσιακών συνδικαλιστών σοσιαλδημοκρατών-ένα σχίσμα μεταξύ περισσότερο και λιγότερο μορφωμένων, μεταξύ κοσμοπολίτικων και εθνικιστικών ή φιλελεύθερων και αυταρχικών προσανατολισμών. Μια διαίρεση που απεικονίζει τον ......

Multiculturalism: A Dictatorship of Virtue

By Kenneth Minogue

The Poverty of Multiculturalism

In the last half century, millions of Asians and Africans have migrated to Europe. This has posed considerable problems of social adjustment both for the newcomers and for the existing population. These problems are relatively minor, however, compared to something else that grew out of these migrations. I refer to the fact that the doctrine of multiculturalism has imposed nothing less than a dictatorship of virtue upon a previously free people. And this is a doctrine emanating not from mi-grants but from the heart of our civilisation itself. I propose to say something about both the virtue, and the dictatorship.

The virtue at first sight might seem to be ‘tolerance’, something of which the British people have had a supply no less abundant than that of any other population, and more than most. But tolerance was an old liberal virtue. In our modern world, what we might call ‘holding your nose tolerance’ has been found inadequate—indeed, positively insulting. The notional beneficiaries of tolerance demanded something better: namely, social acceptance. And a little further down the line has come the demand for something more: social inclusion. As the doctrine of tolerance began in the 1960s to turn into a morality of acceptance and inclusion, it also began to make claims about reality, and turned into multiculturalism, the belief that all cultures are equal in value.

The doctrine is that we must, on .....

Ελλάδα και πολυπολιτισμικότητα.

Η πολυπολιτισμικότητα είναι ένα από τα ιδεολογήματα που η πνευματικώς αποικιοκρατούμενη και πολιτικώς κατεχόμενη από μία εθνοφοβική-εθνομηδενιστική ελίτ χώρα μας από την Δύση. Συνεχίζοντας μια – κακή – παράδοση δύο και πλέον αιώνων, ο ειδικός αυτός ανθρωπολογικός τύπος του καθεστωτικού διανοούμενου – πορθμέα, εδώ και μιάμισυ περίπου δεκαετία προπαγανδίζει τον υποτιθέμενο εμπλουτισμό της εγχώριας δημοκρατίας με την πολυπολιτισμικότητα. Ο αντίλογος που έχει αναπτυχθεί τόσο για τις ιδεολογικές προϋποθέσεις όσο και για τις πρακτικές συνέπειες, ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδος, έχει ένα επιπλέον ενδιαφέρον και ένα παγκόσμιο ενδιαφέρον. Το διακύβευμα στην Ελλάδα δεν είναι μονάχα η συνοχή ή η ακεραιότητα ενός ακόμη έθνους – κράτους αλλά σε έναν βαθμό και το ίδιο το νόημα της ζωής του σύγχρονου ανθρώπου, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί κάτω από την επίδραση του αιώνιου ελληνικού πνεύματος, της καρδιάς της ανθρώπινης κληρονομιάς.

Συγκεκριμένα στο:

• στο πολιτικό επίπεδο αμφισβητείται ο ρόλος του έθνους και του εθνικού κράτους και εμμέσως το εθνοκρατικό διεθνές σύστημα που βασίζεται σ΄ αυτό.
  
• ιδεολογικό επίπεδο, προβάλεται θορυβωδώς η ιδέα της λεγομένης «πολυπολιτισμικότητας». Η τελευταία παρουσιάζεται ως περίπου συνώνυμη του διεθνισμού, του κοσμοπολιτισμού και του οικουμενισμού, παραπέμποντας επιτηδείως και συγχέοντας καταχρηστικά και παραπλανητικά την «πολυπολιτισμικότητα» της παγκοσμιοποίησης με τον καλώς νοούμενο διεθνισμό και οικουμενικό ανθρωπισμό.
  

Για την  πολυπολιτισμικότητα  θα μπορούσαμε να υπογραμμίσουμε τα εξής:

Η Ελληνοφοβία των πολυπολιτισμικών αριστερών.

Παρατηρούμε στη Ελλάδα με αφορμή το μεταναστευτικό νομοσχέδιο αλλά και των ενεργειών αποεθνοκοποίησης της παρούσας κυβέρνησης  μία παρά­δοξη και ανησυχητική τύφλωση των πολιτικών (κυρίως στην Αρι­στερά) καθώς και των δημοσιογραφικών κύκλων, για τις νέες εκδη­λώσεις ελληνοφοβίας, κυρίως όταν αυτές συνδέονται με την εθνική παράδοση και ταυτότητα. Προστέθηκε στο φαντασιακό ορισμένων μαχητικών ελίτ, ή a priori συμπάθεια για εκείνους, οι όποιοι προσ­λαμβάνονται αδιακρίτως ως «ξένοι» ή θυματοποιημένοι «μετανάστες», δηλαδή οι παράνομοι ή, επί το λαϊκότερο, οι «λαθρομετανάστες», εκθειαζόμενοι ως «χωρίς χαρτιά» από τούς νέους κομφορμιστές.

Αυτή η στοχοθετημένη ξενοφιλία, η οποία συγκροτήθηκε σε παράδοξη προκατάληψη, ας πούμε αντιρατσιστι­κή/ρατσιστική, της οποίας η ανάποδη όψη είναι η βαθιά περιφρόνη­ση για τον τύπο του αξιοθρήνητου «γηγενούς Έλληνα» και το απερι­όριστο λεκτικό μίσος για τους «Δεξιούς» ή τούς «Κεντροδεξιούς». Λέξεις όπως «ρατσιστής», «ξενοφοβικός», «ακροδεξιός», «φασίστες», «εθνικιστές» και «νέο-ναζί» και άλλες παρεμφερείς χαρακτηρισμοί είναι το λεκτικό οπλοστάσιο αυτής  της πολυπολιτισμικής αριστεράς επειδή αντιτίθενται στο νομοσχέδιο που προωθεί η αεθνική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το οποίο διευκολύνει την κατάργηση του ισχύοντος δικαίου εθνικής καταγωγής και την αδιάκριτη πολιτογράφηση και Ελληνοποίηση των πάντων.  Προσδιορίζονται ως  «αντιραστιστές» αλλά αυτοί είναι που προωθούν με κάθε μέσο την πατριωτική Ελληνοφοβία, την Εθνοφοβία και κυρίως  την κατασκευή, εκ του μη όντος, μίας συμπαγούς και διακριτής εθνοπολιτισμικής μειονότητας εντός της εθνικής επικράτειας. Στο στόχαστρο τους είναι ακόμα και η Πατριωτική αριστερά όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ, το Άρδην και το Ρεσάλτο.

Για τον αντιρατσισμό ο Γάλλος φιλόσοφος  Finkielkraut[1] τονίζει ότι  αυτή η υπεροπτική ιδέα του «πολέμου κατά τον ρατσισμού» στα­διακά μετατρέπεται σε.....

Η έννοια του «Έλληνα» σε μία πολυπολιτισμική Ελλάδα

του Γιάννη Κολοβού

Patria, τεύχος 17

Ένα από τα αιτήματα που έχουν αναδυθεί τα τελευταία χρόνια και εδράζονται στην μεταβολή της σύνθεσης του πληθυσμού της χώρας λόγω της μαζικής εισροής μεταναστών είναι εκείνο για την αλλαγή του τρόπου κτήσεως της ελληνικής ιθαγένειας. Με βάση την ισχύουσα νομοθεσία, η οποία βασίζεται στο «δίκαιο του αίματος» (jus sanguinis), η ιθαγένεια αποκτάται αν ένας από τους δύο γονείς είναι Έλλην πολίτης. Η προτεινόμενη αλλαγή είναι να υιοθετηθεί το «δίκαιο του εδάφους» (jus soli) και η ιθαγένεια να αποκτάται από όσους γεννιούνται εντός της ελληνικής επικράτειας.

Μία τέτοια αλλαγή θα μεταβάλλει και το ουσιαστικό περιεχόμενο της έννοιας «Έλλην». Με βάση την ισχύουσα νομοθεσία η έννοια του Έλληνα εμπεριέχει εν πολλοίς μία κοινότητα καταγωγής και κοινών πολιτισμικών συνιστωσών. Με την υιοθέτηση του δικαίου του εδάφους η έννοια του «Έλληνα» συνδέεται μόνο με την έννοια της επικράτειας του Ελληνικού κράτους και τον «συνταγματικό πατριωτισμό», χωρίς κάποιο άλλο κοινό συνδετικό στοιχείο. Μία τέτοια αλλαγή ουσίας θα έχει σημαντικές συνέπειες όχι μόνο στο πως γίνεται αντιληπτή η έννοια του «Έλληνα», αλλά και.....

The trouble with multiculturalism

Official multicultural policies have been even more divisive than old-fashioned racism. 

by Kenan Malik 

spiked-online.com

UK home secretary David Blunkett suggests that immigrants should be required to speak English, and urges ethnic minorities to become 'more British'.

The Home Office-sponsored Cantle report on the riots in Oldham, Burnley and Bradford, released on 11 December, recommends that all immigrants be required to swear an 'oath of allegiance' to Britain. David Ritchie, author of a separate, independent report on the Oldham riots, published on the same day, criticises the 'self-segregation' of ethnic minorities, and the failure of ethnic minority leaders to encourage greater integration.

Blunkett, Ritchie and the authors of the Cantle report all agree that the problem of race relations in Britain stems from the 'difference' of ethnic minorities. This belief has been at the heart of policy debate in Britain throughout the postwar period, and is at the heart of the arguments of both supporters and opponents of multiculturalism.

In the vociferous debate that has raged in the UK over recent weeks about the merits or otherwise of a multicultural society, both sides have very different views of the Britain they wish to see. They agree, however, that Britain has become a multicultural nation because immigrants (and their children) have demanded that their cultural differences be recognised and afforded respect. Supporters of multiculturalism urge the state to see such diversity as a public good; opponents use it to make a case against immigration and, in some cases, for repatriation.

This view of multiculturalism gets reality upside down. Far from being a .....

All cultures are not equal

Western liberals and Islamic fundamentalists both reject ideas of modernity, universality and progress.

by Kenan Malik

spiked-online.com

'I denounce European colonialism', wrote CLR James. 'But I respect the learning and profound discoveries of Western civilisation.' (1)

James was one of the great radicals of the twentieth century, an anti-imperialist, a superb historian of black struggles, a Marxist who remained one even when it was no longer fashionable to be so. But today, James' defence of 'Western civilisation' would probably be dismissed as Eurocentric, even racist.

To be radical today is to display disenchantment with all that is 'Western' - by which most mean modernism and the ideas of the Enlightenment - in the name of 'diversity' and 'difference'. The modernist project of pursuing a rational, scientific understanding of the natural and social world - a project that James unashamedly championed - is now widely regarded as a dangerous fantasy, even as oppressive.

'Subjugation', according to the philosopher David Goldberg, 'defines......

Μετανάστευση και Πολυπολιτισμικότητα: τα λάθη της Ευρωπαϊκής Αριστεράς

του Γιάννη Κολοβού *

30 Σεπτεμβρίου 2007

Η καταφανής αποτυχία της ενσωμάτωσης των ολοένα και διογκούμενων μεταναστευτικών πληθυσμών στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης έχει οδηγήσει σημαντικά τμήματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και Κεντροαριστεράς σε μία επαναξιολόγηση των πολιτικών που πρότειναν κατά τα τελευταία τριάντα έτη και σε μία αποκαλυπτική αυτοκριτική για τους ευσεβείς τους πόθους, οι οποίοι τελικώς αποδείχθηκαν αβάσιμοι.

Έναν τέτοιο ειλικρινή απολογισμό κάνει ο διευθυντής του προσκείμενου στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας (SPD) Ιδρύματος Friedrich Ebert στο Λονδίνο Ernst Hillebrand ο οποίος και εντοπίζει τα εξής λάθη της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στα θέματα μετανάστευσης και ενσωμάτωσης:

Εθνική ταυτότητα και πολυπολιτισμικότητα - αντιθέσεις και συνθέσεις

Ομιλία Κωνσταντίνου Χολέβα, Πολιτικού Επιστήμονος, στη Λευκωσία (15-3-2009)

Ημερίδα Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Έγκωμης για το μέλλον της Ελληνορθόδοξης Παιδείας στην Κύπρο

Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Κύπρου,

Πανιερώτατε Μητροπολίτα Πάφου,

Σεβαστοί πατέρες,

Αξιότιμοι εκπρόσωποι των κυβερνητικών αρχών και των εκπαιδευτικών,

Κυρίες και κύριοι,

Ευχαριστώ πάρα πολύ για την πρόσκληση, είναι τιμή κι ευλογία για μένα να βρίσκομαι σ’ αυτή την όμορφη εκδήλωση για ένα τόσο ενδιαφέρον θέμα.

Με συγκινεί το γεγονός, η σύμπτωση θα έλεγα της ημερομηνίας, επειδή γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη, ότι σήμερα η Εκκλησία μας τιμά τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, Αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης. Θα έλεγα ότι μας δίνει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και μία πρώτη απάντηση στα ερωτήματά μας, διότι γνωρίζουμε ότι σ’ ένα ταξίδι του με το πλοίο του συνελήφθη από τους Τούρκους τότε, κι έζησε για ένα διάστημα μαζί τους. Έκανε και διαλόγους θεολογικούς με μουσουλμάνους θεολόγους και μάλιστα με μία αίρεση μουσουλμανική, τους Χιόνας. Γράφει, λοιπόν, αφού ελευθερώθηκε ο Άγιος Γρηγόριος, ότι έκανε διάλογο και κάποια στιγμή του λέει ένας εκ των συνομιλητών του ίσως κάποτε και να συναντηθούμε τόσο πολύ στις απόψεις μας, αν και διαφωνούμε. Μπορεί κάποτε και να ενωθούμε. Όταν ελευθερώθηκε ο Άγιος Γρηγόριος γράφει: Τότε και εγώ απήντησα ευγενικά, μακάρι, αλλά το είπα κατ’ ανάγκην γιατί ήμουν αιχμάλωτος. Ξέρω πολύ καλά ότι υπάρχουν και όρια και δεν είναι αυτό το πράγμα εύκολο να γίνει. Δηλαδή, ο Άγιος Γρηγόριος μάς δίνει το στίγμα και μάς λέει: Διάλογο έκανα, αλλά δεν τον έκανα για να υποχωρήσω, δεν τον έκανα για να φτιάξω ένα συνονθύλευμα διαθρησκειακό. Το έκανα, απλώς, για να ομολογήσω την αλήθεια και να δείξω ότι κατ’ άνθρωπον, κατά πρόσωπον, με κάθε άλλον συνδιαλέγομαι και θέλω να έχω γέφυρες, όχι όμως να αφομοιωθώ. Και μ’ αυτόν τον τρόπο θα έλεγα ότι βλέπουμε την ιδιαιτερότητα της ορθοδόξου παραδόσεως ως προς το θέμα της εθνικής ταυτότητος.

Είναι αναμφίβολο, ότι ο Χριστός ήρθε για να σώσει όλους τους ανθρώπους, ασχέτως φυλής, καταγωγής, ιδιότητος, προελεύσεως, επαγγέλματος και γι’ αυτό μιλούμε για την οικουμενικότητα της ορθοδόξου παραδόσεως. Όμως, η οικουμενικότητα συνδυάζεται άριστα και με.....

«Κουλτούρα θανασίμων ψευδών», η αποτυχία των πολυπολιτισμικών πειραμάτων & τα αδιέξοδα της μεταναστευτικής πολιτικής

Tου Ηλία Ηλιόπουλου*

Περιοδικό Διπλωματία(Τεύχος 26) 

Η Ευρώπη υποτίμησε τα προβλήματα που θα έφερνε η εισαγωγή εργατών απο ξένες πολυπολιτισμικές ζώνες και ειδικά απο την Τουρκία στη δεκαετία του '60. Τα αποτελέσματα τα βιώνουμε σήμερα, με την κρίση να ξεκινάει απο τα προάστια του Παρισιού και να απλώνεται σε όλες τις χώρες της Ευρώπης με ισχυρό μουσουλμανικό στοιχείο.

Ο Νέστωρ της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, Helmut Schmidt, διατελέσας Καγκελλάριος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, εξέπληξε προσφάτως την κοινή γνώμη ομολογώντας δημοσίως ότι ήταν μοιραίο λάθος, από τη δεκαετία του ’60 και εντεύθεν, η εισαγωγή στη Γερμανία (και στην Ευρώπη εν γένει) εργατών από ξένες πολιτισμικές ζώνες και δή από την Τουρκία. Τα προβλήματα που θα επέφερε αυτή η πολιτική υποτιμήθηκαν και στη Γερμανία και στην Ευρώπη, επεσήμανε ο τέως Καγκελλάριος και εξήγησε ότι «πολυ-πολιτισμικές κοινωνίες μπορούν να υπάρξουν ειρηνικώς μόνο υπό συνθήκες αυταρχικών καθεστώτων». Ως παράδειγμα έφερε την περίπτωση της Σιγκαπούρης.[1]

Επί της ουσίας, ο Helmut Schmidt είχε απόλυτο δίκαιο: Το ιδεολόγημα της "πολυπολιτισμικής κοινωνίας" -που τεχνηέντως και επιμόνως επιχειρούν να επιβάλουν ορισμένοι στα ιστορικά έθνη-κράτη της Ευρώπης- και φενάκη αποτελεί και επ’ ουδενί συμβαδίζει με τη δυτικού τύπου δημοκρατία, η οποία προϋποθέτει έναν κοινό εθνοπολιτισμικό παρονομαστή, έναν υπαρκτό «βαθμό εθνολογικής και πολιτισμικής συνοχής», όπως μας υπενθύμισε μόλις προσφάτως ο Peter Brimelow στο πολύκροτο βιβλίο του «Alien Nation».[2] Άλλωστε, εάν θέλουμε να ακριβολογήσουμε μέχρι κεραίας, ακόμη και ο όρος «πολυπολιτισμική κοινωνία» είναι, από τη σκοπιά της Πολιτισμικής Ανθρωπολογίας και της Εθνολογίας, contradictio in adjecto, καθ’όσον μία κοινωνία δεν μπορεί να .....

Εθνοκεντρισμός vs Πολιτισμικός σχετικισμός (Cultural relativism)

Εθνοκεντρισμός (ετυμ. "έθνος" + "κέντρο") είναι η χρήση της ιδιαίτερης εθνικής κουλτούρας ή πολιτισμού ως μέτρο σύγκρισης και κριτικής θεώρησης άλλων κουλτουρών ή πολιτισμών από μεμονωμένα άτομα ή κοινωνικές ομάδες, περικλείοντας συχνά και την πεποίθηση για την ανωτερότητα της.

Κατ’ ουσίαν ο εθνοκεντρισμός υποδηλώνει μια αδυναμία πρόσληψης του πολιτισμού μιας διαφορετικής φυλετικής ή εθνικής ομάδας με διαφορετική θρησκεία και ήθη, γλώσσα, πολιτικό ή οικονομικό σύστημα. Τούτο, γιατί η αντίληψη ενός εθνοκεντρικού συστήματος σκέψης στηρίζεται στην υπόθεση ότι ο κόσμος και η πραγματικότητα είναι τμήμα του δικού του πολιτισμικού συστήματος αξιών. Ο εθνοκεντρισμός συνδέεται με το πρόβλημα των κοινωνικών προκαταλήψεων εξαιτίας των οποίων τα άτομα που ανήκουν σε μια κοινωνία μπορεί να αισθανθούν εχθρότητα απέναντι σε κοινότητες με διαφορετική κοινωνική συγκρότηση ή πολιτιστική προέλευση. Υποδηλώνει, επίσης, την αδυναμία αντίληψης μιας κοινής βάσης στην ανθρωπότητα, πίσω από τις επιφανειακές παραλλαγές των κοινωνικών και πολιτισμικών παραδόσεων. Υποστηρίζεται ότι ο εθνοκεντρισμός συναντάται σε όλες τις κοινωνίες και μπορεί να είναι ένα φαινόμενο κοινό σε όλους τους πολιτισμούς.

Η έννοια του ευρωπαϊκού εθνοκεντρισμού προσδιορίζει τοπικά τα παραπάνω, θέτοντας ως βάση του δυτικού πολιτισμού τα πολιτισμικά –ή πολιτιστικά- επιτεύγματα του ευρωπαϊκού χώρου και του αυτοπροσδιορισμού του ως φυσική συνέχεια του κλασικού ελληνικού πολιτισμού.

Ως πολιτισμικό σχετικισμό, σε αντιπαράθεση με την έννοια του εθνοκεντρισμού, είναι δυνατόν να θεωρήσουμε την ιδέα πως κάθε πολιτισμός ή έθνος πρέπει να κρίνεται με βάση τις δικές του αξίες και πρότυπα συμπεριφοράς και όχι βάσει των αξιών ή των προτύπων συμπεριφοράς ενός άλλου πολιτισμού ή έθνους. «Ο πολιτισμικός σχετικισμός είναι ουσιαστικά μια μεθοδολογική προσέγγιση στο ζήτημα της φύσης και του ρόλου των αξιών σε ένα πολιτισμό». Ως τέτοια, μας ωθεί να συνειδητοποιήσουμε ότι οι αξίες με τις οποίες ζει ένα ανθρώπινο σύνολο, συνδέονται άρρηκτα με το ιδιαίτερο είδος πολιτισμικής καλλιέργειας την οποία βιώνει αυτό το σύνολο. Είναι, επίσης, μια αναγκαία οπτική γωνία, αν επιθυμεί να κατανοήσει κανείς τις διαρκείς μεταβολές και διαφορετικές διαστάσεις μιας παγκόσμιας, εξελισόμενης πολυπολιτισμικής κοινωνίας. 

Σκοπός της μελέτης(της Φωτεινής Κομνηνού) που ακολουθεί είναι,.....