Multiculturalism: A Dictatorship of Virtue

By Kenneth Minogue

The Poverty of Multiculturalism

In the last half century, millions of Asians and Africans have migrated to Europe. This has posed considerable problems of social adjustment both for the newcomers and for the existing population. These problems are relatively minor, however, compared to something else that grew out of these migrations. I refer to the fact that the doctrine of multiculturalism has imposed nothing less than a dictatorship of virtue upon a previously free people. And this is a doctrine emanating not from mi-grants but from the heart of our civilisation itself. I propose to say something about both the virtue, and the dictatorship.

The virtue at first sight might seem to be ‘tolerance’, something of which the British people have had a supply no less abundant than that of any other population, and more than most. But tolerance was an old liberal virtue. In our modern world, what we might call ‘holding your nose tolerance’ has been found inadequate—indeed, positively insulting. The notional beneficiaries of tolerance demanded something better: namely, social acceptance. And a little further down the line has come the demand for something more: social inclusion. As the doctrine of tolerance began in the 1960s to turn into a morality of acceptance and inclusion, it also began to make claims about reality, and turned into multiculturalism, the belief that all cultures are equal in value.

The doctrine is that we must, on .....

Ελλάδα και πολυπολιτισμικότητα.

Η πολυπολιτισμικότητα είναι ένα από τα ιδεολογήματα που η πνευματικώς αποικιοκρατούμενη και πολιτικώς κατεχόμενη από μία εθνοφοβική-εθνομηδενιστική ελίτ χώρα μας από την Δύση. Συνεχίζοντας μια – κακή – παράδοση δύο και πλέον αιώνων, ο ειδικός αυτός ανθρωπολογικός τύπος του καθεστωτικού διανοούμενου – πορθμέα, εδώ και μιάμισυ περίπου δεκαετία προπαγανδίζει τον υποτιθέμενο εμπλουτισμό της εγχώριας δημοκρατίας με την πολυπολιτισμικότητα. Ο αντίλογος που έχει αναπτυχθεί τόσο για τις ιδεολογικές προϋποθέσεις όσο και για τις πρακτικές συνέπειες, ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδος, έχει ένα επιπλέον ενδιαφέρον και ένα παγκόσμιο ενδιαφέρον. Το διακύβευμα στην Ελλάδα δεν είναι μονάχα η συνοχή ή η ακεραιότητα ενός ακόμη έθνους – κράτους αλλά σε έναν βαθμό και το ίδιο το νόημα της ζωής του σύγχρονου ανθρώπου, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί κάτω από την επίδραση του αιώνιου ελληνικού πνεύματος, της καρδιάς της ανθρώπινης κληρονομιάς.

Συγκεκριμένα στο:

• στο πολιτικό επίπεδο αμφισβητείται ο ρόλος του έθνους και του εθνικού κράτους και εμμέσως το εθνοκρατικό διεθνές σύστημα που βασίζεται σ΄ αυτό.
  
• ιδεολογικό επίπεδο, προβάλεται θορυβωδώς η ιδέα της λεγομένης «πολυπολιτισμικότητας». Η τελευταία παρουσιάζεται ως περίπου συνώνυμη του διεθνισμού, του κοσμοπολιτισμού και του οικουμενισμού, παραπέμποντας επιτηδείως και συγχέοντας καταχρηστικά και παραπλανητικά την «πολυπολιτισμικότητα» της παγκοσμιοποίησης με τον καλώς νοούμενο διεθνισμό και οικουμενικό ανθρωπισμό.
  

Για την  πολυπολιτισμικότητα  θα μπορούσαμε να υπογραμμίσουμε τα εξής:

Η Ελληνοφοβία των πολυπολιτισμικών αριστερών.

Παρατηρούμε στη Ελλάδα με αφορμή το μεταναστευτικό νομοσχέδιο αλλά και των ενεργειών αποεθνοκοποίησης της παρούσας κυβέρνησης  μία παρά­δοξη και ανησυχητική τύφλωση των πολιτικών (κυρίως στην Αρι­στερά) καθώς και των δημοσιογραφικών κύκλων, για τις νέες εκδη­λώσεις ελληνοφοβίας, κυρίως όταν αυτές συνδέονται με την εθνική παράδοση και ταυτότητα. Προστέθηκε στο φαντασιακό ορισμένων μαχητικών ελίτ, ή a priori συμπάθεια για εκείνους, οι όποιοι προσ­λαμβάνονται αδιακρίτως ως «ξένοι» ή θυματοποιημένοι «μετανάστες», δηλαδή οι παράνομοι ή, επί το λαϊκότερο, οι «λαθρομετανάστες», εκθειαζόμενοι ως «χωρίς χαρτιά» από τούς νέους κομφορμιστές.

Αυτή η στοχοθετημένη ξενοφιλία, η οποία συγκροτήθηκε σε παράδοξη προκατάληψη, ας πούμε αντιρατσιστι­κή/ρατσιστική, της οποίας η ανάποδη όψη είναι η βαθιά περιφρόνη­ση για τον τύπο του αξιοθρήνητου «γηγενούς Έλληνα» και το απερι­όριστο λεκτικό μίσος για τους «Δεξιούς» ή τούς «Κεντροδεξιούς». Λέξεις όπως «ρατσιστής», «ξενοφοβικός», «ακροδεξιός», «φασίστες», «εθνικιστές» και «νέο-ναζί» και άλλες παρεμφερείς χαρακτηρισμοί είναι το λεκτικό οπλοστάσιο αυτής  της πολυπολιτισμικής αριστεράς επειδή αντιτίθενται στο νομοσχέδιο που προωθεί η αεθνική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το οποίο διευκολύνει την κατάργηση του ισχύοντος δικαίου εθνικής καταγωγής και την αδιάκριτη πολιτογράφηση και Ελληνοποίηση των πάντων.  Προσδιορίζονται ως  «αντιραστιστές» αλλά αυτοί είναι που προωθούν με κάθε μέσο την πατριωτική Ελληνοφοβία, την Εθνοφοβία και κυρίως  την κατασκευή, εκ του μη όντος, μίας συμπαγούς και διακριτής εθνοπολιτισμικής μειονότητας εντός της εθνικής επικράτειας. Στο στόχαστρο τους είναι ακόμα και η Πατριωτική αριστερά όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ, το Άρδην και το Ρεσάλτο.

Για τον αντιρατσισμό ο Γάλλος φιλόσοφος  Finkielkraut[1] τονίζει ότι  αυτή η υπεροπτική ιδέα του «πολέμου κατά τον ρατσισμού» στα­διακά μετατρέπεται σε.....

Η έννοια του «Έλληνα» σε μία πολυπολιτισμική Ελλάδα

του Γιάννη Κολοβού

Patria, τεύχος 17

Ένα από τα αιτήματα που έχουν αναδυθεί τα τελευταία χρόνια και εδράζονται στην μεταβολή της σύνθεσης του πληθυσμού της χώρας λόγω της μαζικής εισροής μεταναστών είναι εκείνο για την αλλαγή του τρόπου κτήσεως της ελληνικής ιθαγένειας. Με βάση την ισχύουσα νομοθεσία, η οποία βασίζεται στο «δίκαιο του αίματος» (jus sanguinis), η ιθαγένεια αποκτάται αν ένας από τους δύο γονείς είναι Έλλην πολίτης. Η προτεινόμενη αλλαγή είναι να υιοθετηθεί το «δίκαιο του εδάφους» (jus soli) και η ιθαγένεια να αποκτάται από όσους γεννιούνται εντός της ελληνικής επικράτειας.

Μία τέτοια αλλαγή θα μεταβάλλει και το ουσιαστικό περιεχόμενο της έννοιας «Έλλην». Με βάση την ισχύουσα νομοθεσία η έννοια του Έλληνα εμπεριέχει εν πολλοίς μία κοινότητα καταγωγής και κοινών πολιτισμικών συνιστωσών. Με την υιοθέτηση του δικαίου του εδάφους η έννοια του «Έλληνα» συνδέεται μόνο με την έννοια της επικράτειας του Ελληνικού κράτους και τον «συνταγματικό πατριωτισμό», χωρίς κάποιο άλλο κοινό συνδετικό στοιχείο. Μία τέτοια αλλαγή ουσίας θα έχει σημαντικές συνέπειες όχι μόνο στο πως γίνεται αντιληπτή η έννοια του «Έλληνα», αλλά και.....

The trouble with multiculturalism

Official multicultural policies have been even more divisive than old-fashioned racism. 

by Kenan Malik 

spiked-online.com

UK home secretary David Blunkett suggests that immigrants should be required to speak English, and urges ethnic minorities to become 'more British'.

The Home Office-sponsored Cantle report on the riots in Oldham, Burnley and Bradford, released on 11 December, recommends that all immigrants be required to swear an 'oath of allegiance' to Britain. David Ritchie, author of a separate, independent report on the Oldham riots, published on the same day, criticises the 'self-segregation' of ethnic minorities, and the failure of ethnic minority leaders to encourage greater integration.

Blunkett, Ritchie and the authors of the Cantle report all agree that the problem of race relations in Britain stems from the 'difference' of ethnic minorities. This belief has been at the heart of policy debate in Britain throughout the postwar period, and is at the heart of the arguments of both supporters and opponents of multiculturalism.

In the vociferous debate that has raged in the UK over recent weeks about the merits or otherwise of a multicultural society, both sides have very different views of the Britain they wish to see. They agree, however, that Britain has become a multicultural nation because immigrants (and their children) have demanded that their cultural differences be recognised and afforded respect. Supporters of multiculturalism urge the state to see such diversity as a public good; opponents use it to make a case against immigration and, in some cases, for repatriation.

This view of multiculturalism gets reality upside down. Far from being a .....

All cultures are not equal

Western liberals and Islamic fundamentalists both reject ideas of modernity, universality and progress.

by Kenan Malik

spiked-online.com

'I denounce European colonialism', wrote CLR James. 'But I respect the learning and profound discoveries of Western civilisation.' (1)

James was one of the great radicals of the twentieth century, an anti-imperialist, a superb historian of black struggles, a Marxist who remained one even when it was no longer fashionable to be so. But today, James' defence of 'Western civilisation' would probably be dismissed as Eurocentric, even racist.

To be radical today is to display disenchantment with all that is 'Western' - by which most mean modernism and the ideas of the Enlightenment - in the name of 'diversity' and 'difference'. The modernist project of pursuing a rational, scientific understanding of the natural and social world - a project that James unashamedly championed - is now widely regarded as a dangerous fantasy, even as oppressive.

'Subjugation', according to the philosopher David Goldberg, 'defines......

Μετανάστευση και Πολυπολιτισμικότητα: τα λάθη της Ευρωπαϊκής Αριστεράς

του Γιάννη Κολοβού *

30 Σεπτεμβρίου 2007

Η καταφανής αποτυχία της ενσωμάτωσης των ολοένα και διογκούμενων μεταναστευτικών πληθυσμών στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης έχει οδηγήσει σημαντικά τμήματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και Κεντροαριστεράς σε μία επαναξιολόγηση των πολιτικών που πρότειναν κατά τα τελευταία τριάντα έτη και σε μία αποκαλυπτική αυτοκριτική για τους ευσεβείς τους πόθους, οι οποίοι τελικώς αποδείχθηκαν αβάσιμοι.

Έναν τέτοιο ειλικρινή απολογισμό κάνει ο διευθυντής του προσκείμενου στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας (SPD) Ιδρύματος Friedrich Ebert στο Λονδίνο Ernst Hillebrand ο οποίος και εντοπίζει τα εξής λάθη της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στα θέματα μετανάστευσης και ενσωμάτωσης:

Εθνική ταυτότητα και πολυπολιτισμικότητα - αντιθέσεις και συνθέσεις

Ομιλία Κωνσταντίνου Χολέβα, Πολιτικού Επιστήμονος, στη Λευκωσία (15-3-2009)

Ημερίδα Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Έγκωμης για το μέλλον της Ελληνορθόδοξης Παιδείας στην Κύπρο

Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Κύπρου,

Πανιερώτατε Μητροπολίτα Πάφου,

Σεβαστοί πατέρες,

Αξιότιμοι εκπρόσωποι των κυβερνητικών αρχών και των εκπαιδευτικών,

Κυρίες και κύριοι,

Ευχαριστώ πάρα πολύ για την πρόσκληση, είναι τιμή κι ευλογία για μένα να βρίσκομαι σ’ αυτή την όμορφη εκδήλωση για ένα τόσο ενδιαφέρον θέμα.

Με συγκινεί το γεγονός, η σύμπτωση θα έλεγα της ημερομηνίας, επειδή γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη, ότι σήμερα η Εκκλησία μας τιμά τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, Αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης. Θα έλεγα ότι μας δίνει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και μία πρώτη απάντηση στα ερωτήματά μας, διότι γνωρίζουμε ότι σ’ ένα ταξίδι του με το πλοίο του συνελήφθη από τους Τούρκους τότε, κι έζησε για ένα διάστημα μαζί τους. Έκανε και διαλόγους θεολογικούς με μουσουλμάνους θεολόγους και μάλιστα με μία αίρεση μουσουλμανική, τους Χιόνας. Γράφει, λοιπόν, αφού ελευθερώθηκε ο Άγιος Γρηγόριος, ότι έκανε διάλογο και κάποια στιγμή του λέει ένας εκ των συνομιλητών του ίσως κάποτε και να συναντηθούμε τόσο πολύ στις απόψεις μας, αν και διαφωνούμε. Μπορεί κάποτε και να ενωθούμε. Όταν ελευθερώθηκε ο Άγιος Γρηγόριος γράφει: Τότε και εγώ απήντησα ευγενικά, μακάρι, αλλά το είπα κατ’ ανάγκην γιατί ήμουν αιχμάλωτος. Ξέρω πολύ καλά ότι υπάρχουν και όρια και δεν είναι αυτό το πράγμα εύκολο να γίνει. Δηλαδή, ο Άγιος Γρηγόριος μάς δίνει το στίγμα και μάς λέει: Διάλογο έκανα, αλλά δεν τον έκανα για να υποχωρήσω, δεν τον έκανα για να φτιάξω ένα συνονθύλευμα διαθρησκειακό. Το έκανα, απλώς, για να ομολογήσω την αλήθεια και να δείξω ότι κατ’ άνθρωπον, κατά πρόσωπον, με κάθε άλλον συνδιαλέγομαι και θέλω να έχω γέφυρες, όχι όμως να αφομοιωθώ. Και μ’ αυτόν τον τρόπο θα έλεγα ότι βλέπουμε την ιδιαιτερότητα της ορθοδόξου παραδόσεως ως προς το θέμα της εθνικής ταυτότητος.

Είναι αναμφίβολο, ότι ο Χριστός ήρθε για να σώσει όλους τους ανθρώπους, ασχέτως φυλής, καταγωγής, ιδιότητος, προελεύσεως, επαγγέλματος και γι’ αυτό μιλούμε για την οικουμενικότητα της ορθοδόξου παραδόσεως. Όμως, η οικουμενικότητα συνδυάζεται άριστα και με.....

«Κουλτούρα θανασίμων ψευδών», η αποτυχία των πολυπολιτισμικών πειραμάτων & τα αδιέξοδα της μεταναστευτικής πολιτικής

Tου Ηλία Ηλιόπουλου*

Περιοδικό Διπλωματία(Τεύχος 26) 

Η Ευρώπη υποτίμησε τα προβλήματα που θα έφερνε η εισαγωγή εργατών απο ξένες πολυπολιτισμικές ζώνες και ειδικά απο την Τουρκία στη δεκαετία του '60. Τα αποτελέσματα τα βιώνουμε σήμερα, με την κρίση να ξεκινάει απο τα προάστια του Παρισιού και να απλώνεται σε όλες τις χώρες της Ευρώπης με ισχυρό μουσουλμανικό στοιχείο.

Ο Νέστωρ της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, Helmut Schmidt, διατελέσας Καγκελλάριος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, εξέπληξε προσφάτως την κοινή γνώμη ομολογώντας δημοσίως ότι ήταν μοιραίο λάθος, από τη δεκαετία του ’60 και εντεύθεν, η εισαγωγή στη Γερμανία (και στην Ευρώπη εν γένει) εργατών από ξένες πολιτισμικές ζώνες και δή από την Τουρκία. Τα προβλήματα που θα επέφερε αυτή η πολιτική υποτιμήθηκαν και στη Γερμανία και στην Ευρώπη, επεσήμανε ο τέως Καγκελλάριος και εξήγησε ότι «πολυ-πολιτισμικές κοινωνίες μπορούν να υπάρξουν ειρηνικώς μόνο υπό συνθήκες αυταρχικών καθεστώτων». Ως παράδειγμα έφερε την περίπτωση της Σιγκαπούρης.[1]

Επί της ουσίας, ο Helmut Schmidt είχε απόλυτο δίκαιο: Το ιδεολόγημα της "πολυπολιτισμικής κοινωνίας" -που τεχνηέντως και επιμόνως επιχειρούν να επιβάλουν ορισμένοι στα ιστορικά έθνη-κράτη της Ευρώπης- και φενάκη αποτελεί και επ’ ουδενί συμβαδίζει με τη δυτικού τύπου δημοκρατία, η οποία προϋποθέτει έναν κοινό εθνοπολιτισμικό παρονομαστή, έναν υπαρκτό «βαθμό εθνολογικής και πολιτισμικής συνοχής», όπως μας υπενθύμισε μόλις προσφάτως ο Peter Brimelow στο πολύκροτο βιβλίο του «Alien Nation».[2] Άλλωστε, εάν θέλουμε να ακριβολογήσουμε μέχρι κεραίας, ακόμη και ο όρος «πολυπολιτισμική κοινωνία» είναι, από τη σκοπιά της Πολιτισμικής Ανθρωπολογίας και της Εθνολογίας, contradictio in adjecto, καθ’όσον μία κοινωνία δεν μπορεί να .....

Εθνοκεντρισμός vs Πολιτισμικός σχετικισμός (Cultural relativism)

Εθνοκεντρισμός (ετυμ. "έθνος" + "κέντρο") είναι η χρήση της ιδιαίτερης εθνικής κουλτούρας ή πολιτισμού ως μέτρο σύγκρισης και κριτικής θεώρησης άλλων κουλτουρών ή πολιτισμών από μεμονωμένα άτομα ή κοινωνικές ομάδες, περικλείοντας συχνά και την πεποίθηση για την ανωτερότητα της.

Κατ’ ουσίαν ο εθνοκεντρισμός υποδηλώνει μια αδυναμία πρόσληψης του πολιτισμού μιας διαφορετικής φυλετικής ή εθνικής ομάδας με διαφορετική θρησκεία και ήθη, γλώσσα, πολιτικό ή οικονομικό σύστημα. Τούτο, γιατί η αντίληψη ενός εθνοκεντρικού συστήματος σκέψης στηρίζεται στην υπόθεση ότι ο κόσμος και η πραγματικότητα είναι τμήμα του δικού του πολιτισμικού συστήματος αξιών. Ο εθνοκεντρισμός συνδέεται με το πρόβλημα των κοινωνικών προκαταλήψεων εξαιτίας των οποίων τα άτομα που ανήκουν σε μια κοινωνία μπορεί να αισθανθούν εχθρότητα απέναντι σε κοινότητες με διαφορετική κοινωνική συγκρότηση ή πολιτιστική προέλευση. Υποδηλώνει, επίσης, την αδυναμία αντίληψης μιας κοινής βάσης στην ανθρωπότητα, πίσω από τις επιφανειακές παραλλαγές των κοινωνικών και πολιτισμικών παραδόσεων. Υποστηρίζεται ότι ο εθνοκεντρισμός συναντάται σε όλες τις κοινωνίες και μπορεί να είναι ένα φαινόμενο κοινό σε όλους τους πολιτισμούς.

Η έννοια του ευρωπαϊκού εθνοκεντρισμού προσδιορίζει τοπικά τα παραπάνω, θέτοντας ως βάση του δυτικού πολιτισμού τα πολιτισμικά –ή πολιτιστικά- επιτεύγματα του ευρωπαϊκού χώρου και του αυτοπροσδιορισμού του ως φυσική συνέχεια του κλασικού ελληνικού πολιτισμού.

Ως πολιτισμικό σχετικισμό, σε αντιπαράθεση με την έννοια του εθνοκεντρισμού, είναι δυνατόν να θεωρήσουμε την ιδέα πως κάθε πολιτισμός ή έθνος πρέπει να κρίνεται με βάση τις δικές του αξίες και πρότυπα συμπεριφοράς και όχι βάσει των αξιών ή των προτύπων συμπεριφοράς ενός άλλου πολιτισμού ή έθνους. «Ο πολιτισμικός σχετικισμός είναι ουσιαστικά μια μεθοδολογική προσέγγιση στο ζήτημα της φύσης και του ρόλου των αξιών σε ένα πολιτισμό». Ως τέτοια, μας ωθεί να συνειδητοποιήσουμε ότι οι αξίες με τις οποίες ζει ένα ανθρώπινο σύνολο, συνδέονται άρρηκτα με το ιδιαίτερο είδος πολιτισμικής καλλιέργειας την οποία βιώνει αυτό το σύνολο. Είναι, επίσης, μια αναγκαία οπτική γωνία, αν επιθυμεί να κατανοήσει κανείς τις διαρκείς μεταβολές και διαφορετικές διαστάσεις μιας παγκόσμιας, εξελισόμενης πολυπολιτισμικής κοινωνίας. 

Σκοπός της μελέτης(της Φωτεινής Κομνηνού) που ακολουθεί είναι,.....